زنی تنها در آستانه یک خیابان خاکستری

با چشمهایی پر از خورشید های خاکستری

و آتشی سرخ

که می تپد در زیر جاده

آه کاش همیشه ها تکرار شود

کاش دوباره صدای تیک تیک سرعت را می شنیدم

صدایی که مرا به رسیدن نزدیک می کرد . . .

من فروغم

اما این بار سرد نیست

کاش می لرزیدم

من فروغم

با چشمهایی خاکستری

با دستهایی کوتاه

وبا انگشتهایی که میان آنها فاصله هاست

من فروغم

شاکی از چرخ

آه !آن خیابان را می گویم

آن خیابان خاکستری که مرا به انتهای آتش سرخ می رساند

دستهای کوتاهم را باز کردم و

موهای خاکستری تو بود که در باد رها شد

درها را گشودم

و آتش سرخ زبانه کشید

ومن در انتهای شعله های آن می رقصیدم

اما اشکهایم آتش را شعله ور می کرد. . .

و من هر روز پشت پنجره می ایستم

تا شاید باد دستهای کوتاهم را به موهای خاکستری تو آغشته کند . . .

آه کاش من فروغ بودم!